Moed en (voor)oordelen

Hoe open ben jij in de omgang met anderen? Heb jij snel een oordeel over anderen? Hoe beïnvloedt dat jouw leven?

Zou het niet heerlijk zijn als je door met anderen te praten je leven fijner en makkelijker kunt maken? Dat begint natuurlijk bij je eigen overtuiging dat het mogelijk is om in gesprek te gaan en een oplossing te vinden.

 Onlangs heb ik kunnen zien hoe vooroordelen en angst voor grote problemen kunnen zorgen. Mensen die naast elkaar leven en elkaar niet verdragen maken elkaar en daarmee zichzelf het leven zuur. Alleen al door je over een ander en zijn gedrag op te winden voel je je al niet gelukkig. En dat staat los van wat de ander ‘jou aandoet’.

Als we mensen voor het eerst zien zijn we geneigd om meteen een oordeel over ze te hebben. Ikzelf net zo goed. Vaak ben ik me er wel bewust van dat ik het heb, dat oordeel, maar het ontstaat in veel gevallen toch ongemerkt. Dat kan een oordeel zijn over hoe iemand is (hij lijkt me niet zo aardig want hij draagt een driedelig pak) of wat iemand doet (zij kijkt veel op haar horloge, zij zal er wel geen zin in hebben hier te zijn). Een oordeel hoeft op zichzelf niet zo erg te zijn maar het heeft vaak gevolgen op het moment dat het oordeel gaat over mensen waar je in je dagelijks leven mee te maken hebt. Het voorkomt bijvoorbeeld dat je met een ander in gesprek gaat. Op het moment dat je aannames doet en daar naar handelt, kan dat betekenen dat een ander zich gekwetst voelt. Dat er vervolgens toe kan leiden dat de gekwetste partij boos wordt en besluit met gelijke munt te betalen. Uiteindelijk is iedereen die er bij betrokken is ongelukkig. Dat soort situaties zijn in veel gevallen te voorkomen, maar dat vraagt wel een open houding.

En de (voor)oordelen die je hebt gaan vaak over onbelangrijke zaken als iemands uiterlijk. Dat iemand niet dezelfde smaak heeft als je zelf hebt is soms natuurlijk jammer, maar vooral dat. Het gaat er met name om dat je elkaar respecteert. Ik vind het in elk geval fijn als ik gerespecteerd word door anderen en als ik de mogelijkheid krijg om mijn eigen leven op mijn manier te leiden. En als er dan problemen zijn helpt het om in gesprek te gaan. Dat is best lastig, zeker om de eerste stap te zetten. In mijn omgeving merk ik dat het voor veel mensen vaak niet gewoon is om waar je last van hebt (op een constructieve) aan de orde te stellen. Als er al iets gezegd wordt is het vaak vanuit boosheid en door het nemen van stelling (waarin meestal afkeuring de boventoon voert). Volgens mij is daar nog nooit een probleem door opgelost. 

Er is af en toe wel moed voor nodig om in gesprek te gaan. Want vaak komt (voor)oordeel voort uit angst. Angst voor het onbekende, angst voor het moeten opgeven van wat voor ons vertrouwd en comfortabel is. Zolang je niet bereid bent om naar anderen te luisteren en respect op te brengen voor een andere mening of levensstijl, ben je ook nog ver van tevreden met jezelf. Want dat is het ergste, je hebt vaak zelf het meeste last van je eigen opstelling. Als je je angst overwint kan het contact met anderen mooier worden en kan een ontmoeting met een andere visie je leven juist verrijken.